پاییز رویین

میل عجیبی به نوشتن برای تو دارم ولی باز هم بدون آنکه تو بخوانی بی آنکه بدانی برای تو هم می نویسم خودم هم فکر نمی کردم برای تو بنویسم اما ظاهرا شان انسانی خیلی حقیقی تر از همه حدسها و زمینه های ذهنی ماست اصلا نشد که بمانیم و ببینیم چه در دست داریم نه من تاب ماندن داشتم نه تو اصراری به فرو رفتنمان در دام احساساتی که بیش از تو زجرم میداد . حق داشتی تقدیر گاهی تکرار میشود گاهی نا ممکن است تغییرش داد اما تو با دست خودت همه صفحاتش راپاره کردی با آن چهره روشن که میشد برای همه عاشقیها و مهربانیها جایی داشته باشد و باز بطلبد. نشد و نخواستی . دیدی و چشم گرداندی.شاید تقدیر تو هم مثل من در لحظه نوشته شد و برای دقایق جا نداشت. دلم برایت تنگ شد برای درنگی که به تامل گذراندی برای شوقی که نداشتی و نگاهی که همیشه به پشت سرت ماند خیلی خوب بوداگر به من میگفتی در آن شبهاگاهی شد که برگردی و ببینی کسی که به داستانهایت گوش می کند چه شکلی بود ؟ حرف چشمهایش را خواندی؟طعم شیطنت لبانش را حدس زدی؟ هیچ از او به یادت مانده؟ نکند حالا که چشمهایت را بسته ای در گذر روزمرگی ، برگهای درخت انار را هم فراموش کنی. کاش به باغچه نگاه کنی و گاهی به شوخی فکر کنی دستهای من آن زیر جا مانده و منتظر بهار است . کاش برایت خوابی می فرستادم که سبز شدن دستهایم را ببینی هر چند که بخندی و بگذری . خیالم به من می گوید با داس تکه تکه اش نمی کنی. از حیاط می گذری و به قدمهایت فکر میکنی همان طور که آن شب از کنار من به آرامی گذشتی و به رسیدن عید فطر خیره شدی.