صدای خستگی

شعر خستگی را نوشتی، نشنیدم . خواندی، شنیدم و درماندم .رفتی. خستگی بارید هنوز می بارد .چه حرفی برای دردی که همزاد ماست؟وچه بی نشانی گذشتی! می دانستی توان جستجو و چراغ راه نیست. می دانی دردها مکررند فقط این بار بی تو .بدون آن دستهای شفا بخش. باور کن خستگی پایان ندارد گوش کن خستگی بلند تر از هر صدایی می خواند. صدایم به صدایش نمی رسد نجوا می کنم: خسته ام مثل عروسکی که دمر افتاده و چشمهای نیمه بازش به گلهای قالی خیره مانده اند. مثل اتاق خاموشی که پنجره اش شکسته.از تو که همیشه نادیده گذشته ای.از فردای نیامده. بیزارم از خورشیدی که به این دلتنگی ها می خندد.از موج دلتنگی.ازانتظارفریبی که نامش را امید گذاشتیم. ومتعجب خدایی که خسته از آدمک هایش چشمهایش را بسته .......................

با شهرزاد

من از کجا می آیم ؟ که این چنین به بوی شب آغشته ام؟ هنوز خاک مزارش تازه ست مزار آن دو دست سبز جوان را می گویم میان شن زاری نشسته ایم و بازی می کنیم گاهی نسیمی می وزد و شن به چشمها می ریزد کسی می گرید، دیگری فریاد می زند و یکی هم به دیگری پرخاش می کند . آسمان تیره است پر از ابرهای سیاه و طوفانی اما لابلای این تیرگی مخوف خورشید هم با بیرحمی می تابد. من دارم با دستهایم چیزی می سازم که نمی دانم چیست خودم فکر می کنم آگاهم با شنها چه کنم اما چیزی که در دستم باقی نمی ماند می فهمم یک جای کار شاید هم همه کار می لنگد.صاعقه که زد خیلی از ما میانه بازی سوختیم تا مرز خاکستر شدن پیش رفتیم.دردش ما را سوزاند و گریستیم زار زار. به خودمان نگاه کردیم و فکر کردیم عجب عریان شدیم با این عیب ها. بعد ترسیدیم نکند دیگران هم ببینندو باز گریه کردیم. می گویند باید ابراهیم باشی تا آتش برایت گلستان باشد زندگی این بار به صراحت به ما گفت این را اما مرددم که فهمیده باشیم . تو که از اتش سفر کردی و پاک گذشتی .آنها هم که از جنس تو بودند نلرزیدند و نشکستند و نه نگفتند فرمانش را پذیرفتند و تکبیر گفتند و باز هم ما شرمنده تر از قبل گریستیم و باز بر خود. چند روز پیش فکر می کردم چرا همیشه باید برای کسی بنویسم که نیست این یعنی تقدیر؟ یا اینکه هر وقت به تکراری رسیدم چرایش را به نام تقدیر رقم زدم. درد این نیست که تنها تو مشتاق خواندنم بودی و حالا نیستی درد اینجاست که من هنوز حیرانم باور کن که نمی فهمم چه حالی دارم بیدارم؟ خوابم؟ غمگینم؟ درد از کدر شدن آیینه ای است که بیست و چهار سال زنگارم را پاک کرد و باز هم من آلوده شدم درد اینجاست که من توانایی گرفتن دستهایت را ندارم ریشه ام سست شده ریشه بیست و چهار سال حضور گرم و پر مهر تو نه اینکه مهر تو ، منم که می لرزم و چشمهایم کدر شده اند. توخوبتر و زیباتر از همیشه به طراوت باران و زلالی شعرهایت شده ای میان آرامش مطلق به ما نگاه می کنی شهرزاد عشق و امید با چشمهای درخشانت به من بگو همه این سالها منتظر بیداری بودم هنوز امید هست که کسی بیدارم کند؟ شاید حقیقت آن دو دست سبز جوان بود، آن دو دست سبزجوان و سال دیگر وقتی بهار با آسمان پشت پنجره همخوابه می شود و در تنش فوران می کنند فواره های سبز ساقه های سبکبار شکوفه خواهدداد ای یار،ای یگانه ترین یار