خیال تو

مثل یک قطعه موسیقی که در میان ابرها جاری ست در دلم تو را جستجو کردم . شایدوصف تو را در قصه ها اینطور نوشته بودند شاید در خوابی دیده بودند که روایتش کردند ودر شعرها خواندند . نمی دانم کجا یی؟ هر چه دیدم نشانی از کژراهه بود و به ناکجا آبادی ختم شد که آتش دوزخی و وسوسه های اهریمنی در آن زبانه می کشید برای یافتن یک راه ،هزاران بیراهه هزاران را دیدم. هرگز کسی نگفت دربیراهه مانده است. حرفها شیرین تر از حقیقت شد و آنچه باز در پرده ماند حق بود. گویا اقرار به در راه ماندن شهامتی میطلبید که گفتنش به سقوطی دیگر می انجامید. هنوز نمی دانم فقط این را میدانم آنچه را هم که میدانستم از یاد برده ام . می گویند ندانستن عیب نیست نپرسیدن عیب است . اما نگفتند اگر ندانی از که باید بپرسی و اگر گفتند و باز هم ندانستی چه؟؟؟................ بین دانستن و ندانستن . دیدن و حیرانی،ظلمت و کابوس ناتمام آن غرق شدم.